ترور عبدالحسین هژیر

هژیر از خرداد ۱۳۲۷ تا آبان ۱۳۲۷ نخست‌وزیر ایران بود. هژیر در انتخابات مجلس موسسان دوم در اردیبهشت ماه ۱۳۲۸ از تهران به نمایندگی انتخاب شد و در ۲۸ تیر ماه ۱۳۲۸ به سمت وزیر دربار منصوب شد. او در روز ۱۳ آبان ماه ۱۳۲۸ در راهروی مسجد ایستاده بود و به هر مداحی که می‌آمد یک خلعت می‌داد.

امامی به محض آنکه وارد شد، گردن هژیر را گرفت و یک تیر به او شلیک کرد. مردم از صدای تیر وحشت کردند اما گفته شد که لامپ ترکیده است. مردم آرام شدند و دوباره به‌جای خود نشستند.امامی به تصور اینکه کار هژیر تمام نشده، یقه او را گرفت و دو تیر دیگر به او زد.

همانجا کار تمام شد و نعش هژیر بر زمین افتاد و سپس او را از در پشت مسجد بیرون بردند.دوستان امامی قصد خارج کردن او از صحنه را داشتند اما یکی از ماموران، امامی را گرفت و تلاش دوستان امامی برای رهانیدن او از مهلکه بی‌نتیجه ماند.بعد از دستگیری امامی، وی بلافاصله به این اقدام اعتراف کرد و گفت چون زنده ماندن هژیر را به زیان مملکت می‌دانسته، اقدام به ترور او کرده است.

دادگاه نظامى، روز ۱۴ آبان، امامى را به اعدام محکوم کرد و او حتى تجدیدنظر هم نخواست و در پایین پرونده خود نوشت: «من آماده کشته شدن بوده و در انتظار شهادتم» و روز بعد در سن ۴۷ سالگی اعدام شد.